78. Paula en de dood
Paula en de dood
zij was student het was 10 mei
de dag waarop
zij nijmegen ontvluchtte
haar kwam daar
de dood te naderbij
zij fietste naar den bosch
zag ’s avonds laat
het bombarderen van die stad
kwam doodmoe aan
de andere dag in roosendaal
haar moederhuis haar ludwigstraat
maar ook daar de bommen
achtervolgden haar
het was de dood die zo haar lot
en van haar broer bewaakte
ongewild werd zij de tuinman
haar fiets haar paard
haar thuis haar ispahaan
Ivo Weterings, geboren in Roosendaal in 1961, woonachtig in Wouw sinds 1991.
Mijn eerste herinnering aan de dichtkunst is er een van frustratie. Van de juf van de vijfde klas mocht een medeleerling haar opstelschrift met daarin haar gedicht meenemen naar haar huis om het daar door haar ouders te laten lezen. Haar gedicht was mooi en zij ook. Maar waarom mocht ik mijn opstelschrift met daarin mijn gedicht niet meenemen naar mijn huis om het daar door mijn ouders te laten lezen. Mijn gedicht was ook mooi.
Met haar is het nooit wat geworden, in mezelf ben ik blijven geloven. Ik bleef schrijven en dit resulteerde jaren later in een volle verzamelmap gedichten. Een eerste selectie hieruit verscheen in september 2017 in mijn debuutbundel “Dood de tijd”. Nieuwe publicaties volgen.
— Ivo Weterings